سوره فاطر

الصدوق بإسناده عن العبّاس بن هلال عن أبى الحسن الرضا علیه السلام عن أبیه، قال : لم یقل أحد قطّ إذا أراد أن ینام (إنّ الله یمسک السموات و الأرض أن تزولا و لئن زالتا إن أمسکهما من أحد من بعده إنّه کان حلیماً غفوراً) إلی آخر الآیة فسقط علیه البیت .

صدوق به اسنادش از عباس بن هلال، از ابوالحسن الرضا(ع) و آن حضرت از پدربزرگوارش روایت کرده است که فرمود: هیچ گاه نشده است که کسی در هنگام خوابیدن آیه (به راستی که خداوند نگاه می دارد آسمان و زمین را از زایل شدن و اگر زایل شوند بعد از او احدی نمی تواند آن دو را از زوال باز دارد همانا او بردبار و آمرزنده است) را بخواند و خانه بر سرش آوار شود .

الکلینى عن الحسین بن محمّد، عن معلىّ بن محمّد ، عن الحسن، عن أحمد بن عمر، قال: سألت أباالحسن الرضا علیه السلام عن قول الله عزّوجلّ (ثمّ أورثنا الکتاب الّذین اصطفینا من عبادنا) الآیة، قال: فقال: ولد فاطمة علیها السلام، و السابق بالخیرات: الإمام و المقتصد العارف بالإمام، و الظالم لنفسه : الّذى لایعرف الإمام .

کلینی از حسین بن محمد، از معلّا بن محمد، از حسن، از احمد بن عمر روایت کرده است که گفت: از ابوالحسن الرضا(ع) درباره آیه (سپس کتاب را به کسانی که برگزیدیم به ارث گذاردیم . . .) سؤال کردم، فرمود: مقصود از کسانی که برگزیدیم اولاد فاطمه(ع) هستند، و مقصود از پیشی گیرندگان به خوبیها، امام است، و مراد از میانه رو، امام شناس، و از ظالم به خویش کسی است که امام را نشناسد .

سوره ق

علىّ بن إبراهیم قال: أخبرنا أحمد بن إدریس عن أحمد بن محمّد عن ابن أبى نصر عن الرضا علیه السلام قال: (أدبار السّجود) قال: أربع رکعات بعد المغرب و (إدبار النجوم) رکعتان قبل صلاة الصبح .

    علی بن ابراهیم از احمد بن ادریس، از احمد بن محمد، از ابن ابی نصر، از حضرت رضا(ع) روایت کرده است که فرمود: مقصود از (عقبهای سجود) چهار رکعت ( نافله) بعد از مغرب است و مراد از (پشت کردن ستاره ها) دو رکعت (نافله) پیش از نماز صبح

سوره ملک

علىّ بن إبراهیم قال: حدّثنا محمّد بن جعفر، قال: حدّثنا محمّد بن أحمد عن القاسم بن محمّد قال: حدّثنا إسماعیل بن علی الفزارى عن محمّد بن جمهور عن فضالة بن أیّوب، قال: سئل الرضا علیه السلام عن قول الله عزّوجلّ (قل أرایتم إن أصبح ماؤکم غوراً فمن یأتیکم بماء معین) فقال: (ماؤکم) أبوابکم أى الأئمّة علیهم السلام، و الأئمّة أبواب الله بینه وبین خلقه، (فمن یأتیکم بماء معین) یعنى بعلم الإمام .

علی بن ابراهیم از محمد بن جعفر، از محمد بن احمد، از قاسم بن محمد، از اسماعیل بن علی فزاری، از محمد بن جمهور، از فضالة بن ایّوب روایت کرده است که گفت: از حضرت رضا(ع) درباره این سخن خداوند سؤال شد که (بگو اگر آب شما فرو نشیند پس چه کسی به شما آب روان می رساند) فرمود: (ماؤکم) به معنای اَبْوابکم و مقصود ائمه(ع) است، ائمه ابواب خداوند میان او و خلقش هستند (پس چه کسی به شما آب روان می رساند) مقصود از (آب روان) علم و دانش امام است .

سوره مریم

الصدوق قال: حدّثنا أبى رضى الله عنه قال: حدّثنا سعد بن عبدالله عن یعقوب بن یزید عن علىّ بن أحمد بن أشیم عن سلیمان الجعفرى عن أبى الحسن الرضا علیه السلام قال : أتدرى لِمَ سُمّى إسماعیل (صادق الوعد)؟ قال: قلت: لا أدرى، قال: وعد رجلاً فجلس له حولاً ینتظره .

صدوق از پدرش (رض‌)، از سعد بن عبدالله، از یعقوب بن یزید، از علی بن احمد بن اشیم، از سلیمان جعفر، از ابوالحسن الرضا(ع‌) روایت کرده است که فرمود: آیا می‌دانی که چرا اسماعیل را (خوش قول‌)، نامیده‌اند؟ عرض کردم: خیر، حضرت فرمود: چون با مردی (در جایی‌) وعده گذاشته بود و تا یک سال (در آن جا) به‌ انتظار او نشست‌ .

الصدوق قال: حدّثنا محمّد بن الحسن رضى الله عنه قال: حدّثنا سعد بن عبدالله، عن أحمد بن حمزة الأشعرى قال: حدّثنى یاسر الخادم قال: سمعت أبا الحسن الرضا علیه السلام یقول: إنّ أوحش مایکون هذا الخلق فى ثلاثة مواطن: یوم یولد و یخرج من بطن أمّه فیری الدّنیا، و یوم یموت فیری الآخرة و أهلها، و یوم یبعث فیری أحکاماً لم یرها فى دار الدنیا، و قدسلّم الله عزّوجلّ علی یحیی فى هذه الثلاثة المواطن و آمن روعته فقال (و سلام علیه یوم ولد و یوم یموت و یوم یبعث حیّاً) و قدسلّم عیسی بن مریم‏ علی نفسه فى هذه الثلاثة المواطن فقال (و السلام علی یوم ولدت و یوم أموت و یوم أبعث حیّاً ).

صدوق از محمد بن حسن(رض‌) از سعد بن عبدالله، از احمد بن حمزه اشعری، از یاسر خادم روایت کرده است که گفت: شنیدم ابوالحسن الرضا(ع‌) می‌فرماید : وحشتناکترین زمان برای آدمی سه موقع است: یکی روزی که از مادرش زاده می‌شود و چشمش به دنیا افتد، دوم روزی که می‌میرد و آخرت و اهل آن را مشاهده می‌کند، و سوم روزی که برانگیخته می‌شود و احکامی (و شرایطی‌) را می‌بیند که در دنیا ندیده بود. خداوند عزّوجلّ در این هنگام بر یحیی سلام فرستاد و او را آرامش بخشیده است‌. آن‌ جا که می‌فرماید (و سلام بر او روزی که زاده شد و روزی که می‌میرد و روزی که زنده‌ برانگیخته می‌شود) عیسی بن مریم(ع) در این سه هنگام بر خود سلام فرستاده‌ و گفته است (و سلام بر من در روزی که زاده شدم و در روزی که می‌میرم و در روزی‌ که زنده برانگیخته می‌شوم)

سوره مطففین

عنه قال: حدّثنا محمّد بن إبراهیم المعاذى، قال: حدّثنا أحمد بن محمّد بن سعید الکوفى الهمدانى، قال: حدّثنا علىّ بن الحسن بن علىّ بن فضالعن أبیه، قال: سألت الرضا علیه السلام عن قول الله عزّوجلّ (کلّا إنّهم عن ربّهم یومئذ لمحجوبون). فقال: إنّ الله تعالی لایوصف بمکان یحلّ فیه فیحجب عنه فیه عباده، و لکنّه یعنى أنّهم عن ثواب ربّهم لمحجوبون، قال: و سألته عن قول الله عزّوجلّ (و جاء ربک و الملک صفّاً صفّاً) فقال: إن الله تعالی لایوصف بالمجى‏ء و الذّهاب تعالی عن الانتقال، إنّما یعنى بذلک و جاء أمر ربّک و الملک صفّاً صفّاً، قال: و سألته عن قول الله عزّوجلّ (هل ینظرون إلّا أن یأتیهم الله فى ظلل من الغمام و الملائکة )قال: یقول: هل ینظرون إلّا أن یأتیهم الله بالملائکة فى ظلل من الغمام، و هکذا نزلت، قال: و سألته عن قوله تعالی (سخر الله منهم)، و عن قوله (الله یستهزء بهم)، و عن قوله (و مکروا و مکر الله)، و عن قوله (یخادعون الله و هو خادعهم) فقال: إنّ الله تعالی لایسخر و لایستهزء و لایمکر و لا یخادع، و لکنّه تعالی یجازیهم جزاء السخریة، و جزاء الاستهزاء، و جزاء المکر و الخدیعة، تعالی الله عمّا یقول الظالمون علواً کبیراً .

صدوق از محمد بن ابراهیم معاذی، از احمد بن محمد بن سعید کوفی همدانی، از علی بن حسن بن علی بن فضال، از پدرش روایت کرده است که گفت: از حضرت رضا(ع) درباره این قول خداوند عزّوجلّ (حقّا که آنها در چنین روزی از پروردگارشان در حجابند) سؤال کردم، فرمود: خدای تعالی به بودن در مکانی توصیف نمی‏شوند تا این که در آن مکان از (نگاه) بندگانش محجوب و در پرده باشد بلکه مقصود این است که از ثواب پروردگارشان محجوب (و محروم) هستند. راوی گوید: نیز از آن حضرت درباره این سخن خدای عزّوجلّ (و خداوند آمد و ملائکه صف در صف) پرسیدم، فرمود: خدای تعالی به آمد و شد توصیف نمی‏شود، شأن او برتر از انتقال (از جایی به جایی) است، بلکه مقصود این است که فرمان پروردگارت بیاید و فرشتگان صف در صف حاضر شوند. راوی گوید: همچنین از این فرموده خدای عزّوجلّ (هل ینظرون إلّا أن‏ یأیتهم اللّه فی ظلل من الغمام و الملائکة)پرسیدم، فرمود: می‏فرماید: هل ینظرون إلّا أن‏ یأیتهم اللّه بالملائکة فی ظل من الغمام (آیا منتظرند که خداوند فرشتگان را در زیر سایه‏هایی از ابرها نزدشان بیاورد؟) آیه (در اصل) این گونه نازل شده است، راوی گوید: همچنین از این قول خدای تعالی (خداوند آنها را مسخره کرد) و (خداوند آنها را با استهزاء گرفت) و (و آنها مکر بکار بردند و خداوند مکر برد) و (با خداوند خدعه کردند و خداوند با آنها خدعه کرد) سؤال کردم، فرمود: خدای متعال نه مسخره می‏کند، نه استهزاء، نه مکر، و نه فریب می‏دهد، بلکه (مقصود این است که) خدای تعالی کیفر تمسخر و استهزاء و مکر و خدعه به آنان می‏دهد. خداوند بسی برتر و والاتر از آن چیزهایی است که ستمگران در حقّ او می‏گویند